متن آهنگ باور کن آرام

[ورس یک]
به نام خدا همیشه به فکرشم
اونه که باهامه و نمیذاره نفله شم
باور کردم وقتی گفت بعد سختی آسونیه
باید بجنگم و مشکلات جلو پام پله شن
ازشون برم بالا و برسم به اوج
حتی دریا قشنگ نیست بدونِ موج
دلم میخواد برم رو بلند ترین برج
هر کی که پایینه رو بکشم به فوش
باور کن که منم هر کاری کردم نشد
بهش گفتم بذار برو پای من معطل نشو
باور کن شبی نبود که با فکرش صبح نشد
نتونستم فراموش کنم صدا خندشو
شدم یکی که دلش مثل دستاش تنگ بود
مسیرم سر راست ولی پُر سنگ بود
منم رفیق صمیمیم سراغمو میگرفت
ولی باور کن فقط وقتی کارش لنگ بود
باور کن زندگی واسه منم سخت شد
آب تووی لیوان، یهویی تلخ شد
باور کن که منم افتادم توو دو راهی
از وقتی که بین عقل و دلم جنگ شد
غما روم کراش زدن، دورمو حصار زدن
همیشه از خودم گرفتم و به حساب زدم
از یه جایی همه زدن توو فاز نصیحت
نمیدونی چقدر واسم این و اونو مثال زدن
لش کردم کنج شب، دود کردم پشت دود
من همیشه لقمه های توو دستم نصفه بود
همیشه اونی که برام دلش میسوخت درگیر این قصه بود
مادرم، هیشکی نشد مثل اون
بهم میگفت داد نزن، انقدر با حرص نخون
پسرم قوی باش، تموم میشه غُصمون
میومد توو اتاقم بغلم میکرد
اونجا تنها جایی بود که مغزم درگیر این حس نبود
[ورس دو]
لعنت به عقلی که آگاهی نداشت
لعنت به کویری که هیچ جاش آبادی نداشت
شدم مث اونی که دستاش قله رو لمس کرد
ولی افتاد کفشای بالایی نذاشت
تلافی همه اینا رو میذارم به جاش
اگه بودنت اینه اصاً خدایی نباش
زخمای سادمو خودم تنهایی میبندم
یه لطفی کن انقدر نمکی نباش
شدم خرابه ای که قشنگه بیرون و نماش
من از اونام که هیچی نمونده براش
از اون چسبیده ها که روش معلومه جاهاش
لالایی بلدی که قفله رو قرص خواباش
من یه عمر کیشم، تو ماتم نشو
خوشیاتو تبدیل به ماتم نکن
باز هشت صبحه و من خوابم نبرد
این فکر و خیالا رو یه خاور نبرد